
Al Di Meola objawił się nieoczekiwanie, w jazzrockowych latach 70., gdy świat muzyki wpatrzony był w innowacje Milesa Davisa. Al Di Meola, pilny student Berklee College Of Music, rozkochany w folkowych rytmach amerykańskiego Południa właśnie wtedy odkrył swój jazz: ten zawieszony między pogodnymi rytmami fusion, ortodoksją synkopy oraz "blue note" a latynoskim tangiem, sambą i folklorem flamenco. Takie pojmowanie muzyki stało się dla gitarzysty źródłem spektakularnego sukcesu, ludycznej wręcz popularności, zachwytu krytyki i aplauzu słuchaczy.
We wczesnym dzieciństwie Di Meola grał na perkusji, ale gdy miał dziewięć lat, usłyszał Beatlesów i przerzucił się na gitarę. Pobierał lekcje prywatne, a w wieku 15 lat występował w grupach grających muzykę country. Rosnące zainteresowanie jazzem skłoniło go do podjęcia nauki w Berklee College of Music w 1971 r. Wkrótce opuścił szkołę i dołączył do grupy fusion Barry’ego Milesa. Na uczelnię wrócił w 1974 r., ale do klasy aranżacji. Później dołączył do popularnej i wpływowej grupy Chicka Corei Return To Forever i zwrócił na siebie uwagę oszałamiającymi, czasem wręcz hipnotycznymi solówkami.
W 1976 r. zdecydował się na karierę solową i zrealizował kilka albumów dla Columbii, przeważnie jazzrockowych. W latach 1982 i 1983 nagrał dwie płyty ze słynnym akustycznym triem gitarowym, w którym oprócz niego znaleźli się John McLaughlin i Paco De Lucia. W 1985 r. powstał Al Di Meola Project, najsłynniejsza formacja gitarzysty, z którą jeździ po całym świecie. Debiutanckie nagrania z Chickiem Coreą ("Return To Forever", "No Mystery", "Romantic Warrior"), wieloletnia współpraca z Johnem McLaughlinem i Paco De Lucią ("Friday Night In San Francisco", "Passion, Grace & Fire"), nagrania z Larrym Coryellem i Birellim Lagrene ("Super Guitar Trio"), eksperymenty z rockmanami: Philem Collinsem i Billem Brufordem, a nade wszystko poszukiwanie "własnej" stylistyki osadzały muzykę Di Meoli w miejscu, z którego łatwo wskoczyć w komercyjny obieg nagród i list przebojów. Z drugiej strony twórczość Di Meoli nigdy nie poddawała się takim uproszczeniom. Kilkanaście autorskich albumów zyskało rekomendujące recenzje, prestiżowe nagrody i wielomilionowe nakłady. Bestsellerowe albumy ("Elegant Gypsy", "Friday Night In San Francisco") potwierdzały jedynie zachwyt i uwielbienie dla gitarowej stylistyki Di Meoli.
W jego muzyce miesza się delikatne, klasyczne brzmienie gitary akustycznej z futurystycznymi brzmieniami syntezatorów i etnicznymi brzmieniami instrumentów perkusyjnych. Di Meola należy do najciekawszych współczesnych gitarzystów jazzowych, wyróżniających się otwartością na inne obszary muzyki. Zainspirowany jazzem, etniczną world-music, latynoskim rytmem i melodią, zaskoczył muzyczny świat albumem "Heart Of The Immigrants". Gitarzysta zaprosił do współpracy wybitnego bandeonistę Dino Saluzziego, tureckiego perkusistę Arto Tuncboyaciego oraz gitarzystę z Wenezueli Chrisa Carringtona.
"World Sinfonia" oraz późniejsza "Di Meola Plays Piazzolla" stały się dla gitarzysty syntezą muzycznych inspiracji; subtelną folkloryzującą, jazzową suitą, muzyką emocji i nastroju, improwizacją jazzu i melodyjnego rytmu tango. Artysta zawsze poszukiwał nowych brzmień i muzycznych skojarzeń. Czynił to zarówno w jazzrockowej wirtuozerii "Electric Rendezvouz", "Scenario", jak i w "Kiss My Axe". Szczególnego wymiaru nabrała muzyka Di Meoli, gdy nad jazzową improwizacją panować począł latynoski rytm, subtelnie asymilowany folklor. Gitarzysta zawsze czerpał inspiracje dla swojej muzyki z folkloru latynoskiego. Początkowo zauroczony jazzową "fiestą" Chicka Corei, później brawurowym triem De Lucia-McLaughlin-Di Meola, wreszcie jazzowymi sambami Airto Moreny ("Soaring Through A Dream", "Tirami Su").
muzyka.onet.pl
video:
01. Al Di Meola rocking out at the 1998 Montreal Jazz Festival.
02. The Guitar Trio (Live In Loreley) - John McLaughlin, Al Di Meola, Paco De Lucia
03. Super Guitar Trio - Coryell, Di Meola, and Lagrene
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz