Al Di Meola & The Guitar Trio...

Al Di Meola objawił się nieoczekiwanie, w jazzrockowych latach 70., gdy świat muzyki wpatrzony był w innowacje Milesa Davisa. Al Di Meola, pilny student Berklee College Of Music, rozkochany w folkowych rytmach amerykańskiego Południa właśnie wtedy odkrył swój jazz: ten zawieszony między pogodnymi rytmami fusion, ortodoksją synkopy oraz "blue note" a latynoskim tangiem, sambą i folklorem flamenco. Takie pojmowanie muzyki stało się dla gitarzysty źródłem spektakularnego sukcesu, ludycznej wręcz popularności, zachwytu krytyki i aplauzu słuchaczy.

We wczesnym dzieciństwie Di Meola grał na perkusji, ale gdy miał dziewięć lat, usłyszał Beatlesów i przerzucił się na gitarę. Pobierał lekcje prywatne, a w wieku 15 lat występował w grupach grających muzykę country. Rosnące zainteresowanie jazzem skłoniło go do podjęcia nauki w Berklee College of Music w 1971 r. Wkrótce opuścił szkołę i dołączył do grupy fusion Barry’ego Milesa. Na uczelnię wrócił w 1974 r., ale do klasy aranżacji. Później dołączył do popularnej i wpływowej grupy Chicka Corei Return To Forever i zwrócił na siebie uwagę oszałamiającymi, czasem wręcz hipnotycznymi solówkami.

W 1976 r. zdecydował się na karierę solową i zrealizował kilka albumów dla Columbii, przeważnie jazzrockowych. W latach 1982 i 1983 nagrał dwie płyty ze słynnym akustycznym triem gitarowym, w którym oprócz niego znaleźli się John McLaughlin i Paco De Lucia. W 1985 r. powstał Al Di Meola Project, najsłynniejsza formacja gitarzysty, z którą jeździ po całym świecie. Debiutanckie nagrania z Chickiem Coreą ("Return To Forever", "No Mystery", "Romantic Warrior"), wieloletnia współpraca z Johnem McLaughlinem i Paco De Lucią ("Friday Night In San Francisco", "Passion, Grace & Fire"), nagrania z Larrym Coryellem i Birellim Lagrene ("Super Guitar Trio"), eksperymenty z rockmanami: Philem Collinsem i Billem Brufordem, a nade wszystko poszukiwanie "własnej" stylistyki osadzały muzykę Di Meoli w miejscu, z którego łatwo wskoczyć w komercyjny obieg nagród i list przebojów. Z drugiej strony twórczość Di Meoli nigdy nie poddawała się takim uproszczeniom. Kilkanaście autorskich albumów zyskało rekomendujące recenzje, prestiżowe nagrody i wielomilionowe nakłady. Bestsellerowe albumy ("Elegant Gypsy", "Friday Night In San Francisco") potwierdzały jedynie zachwyt i uwielbienie dla gitarowej stylistyki Di Meoli.

W jego muzyce miesza się delikatne, klasyczne brzmienie gitary akustycznej z futurystycznymi brzmieniami syntezatorów i etnicznymi brzmieniami instrumentów perkusyjnych. Di Meola należy do najciekawszych współczesnych gitarzystów jazzowych, wyróżniających się otwartością na inne obszary muzyki. Zainspirowany jazzem, etniczną world-music, latynoskim rytmem i melodią, zaskoczył muzyczny świat albumem "Heart Of The Immigrants". Gitarzysta zaprosił do współpracy wybitnego bandeonistę Dino Saluzziego, tureckiego perkusistę Arto Tuncboyaciego oraz gitarzystę z Wenezueli Chrisa Carringtona.

"World Sinfonia" oraz późniejsza "Di Meola Plays Piazzolla" stały się dla gitarzysty syntezą muzycznych inspiracji; subtelną folkloryzującą, jazzową suitą, muzyką emocji i nastroju, improwizacją jazzu i melodyjnego rytmu tango. Artysta zawsze poszukiwał nowych brzmień i muzycznych skojarzeń. Czynił to zarówno w jazzrockowej wirtuozerii "Electric Rendezvouz", "Scenario", jak i w "Kiss My Axe". Szczególnego wymiaru nabrała muzyka Di Meoli, gdy nad jazzową improwizacją panować począł latynoski rytm, subtelnie asymilowany folklor. Gitarzysta zawsze czerpał inspiracje dla swojej muzyki z folkloru latynoskiego. Początkowo zauroczony jazzową "fiestą" Chicka Corei, później brawurowym triem De Lucia-McLaughlin-Di Meola, wreszcie jazzowymi sambami Airto Moreny ("Soaring Through A Dream", "Tirami Su").

muzyka.onet.pl

video:

01. Al Di Meola rocking out at the 1998 Montreal Jazz Festival.
02. The Guitar Trio (Live In Loreley) - John McLaughlin, Al Di Meola, Paco De Lucia
03. Super Guitar Trio - Coryell, Di Meola, and Lagrene

Kitaro~An Enchanted Evening (1999)

Masanori Takahashi (jap. 高橋正則 Takahashi Masanori?, znany jako Kitarō, 喜多郎, ur. 4 lutego 1953 w Toyohashi) - japoński muzyk, kompozytor, multiinstrumentalista, twórca muzyki filmowej, komponujący muzykę z kręgu new age.
Kitarō zainteresował się muzyką jako nastolatek. Będąc pod wpływem amerykańskiego rhythm and bluesa, nauczył się grać na gitarze. Zainspirowany muzyką Otisa Reddinga grał covery popularnych przebojów amerykańskich. W czasie swojej podroży do Niemiec w 1972 zapoznał się z burzliwie rozwijającą się sceną elektronicznego rocka. W szczególności zainspirował go Klaus Schulze, z którym Kitaro nawiązał bliskie kontakty. Po powrocie do Japonii Kitaro założył zespół The Far East Family Band, który uznawany jest za pierwszą progresywną grupę pochodzącą z Japonii. Grupa nagrała kilka albumów w stylu space rockowym, wyraźnie wzorowanych na muzyce Tangerine Dream i wczesnego Pink Floyd. Osobiste inspiracje Kitaro nie pokrywały się jednak z dążeniami grupy. Kitaro postanowił podążyć śladami swojego mistrza Klausa Schulze ścieżkami solowej kariery.
W latach 1975-1980 nagrał kilka interesujących albumów zawierających muzykę elektroniczną. Prawdziwą sławę i uznanie przyniosła Kitaro muzyka skomponowana do japońskiego filmu dokumentalnego Jedwabny szlak (Silk Road), który był wyświetlany przez wiele stacji telewizyjnych na całym świecie. Od tego czasu Kitaro stał się gwiazdą na skalę globalną. Pozycję tę utrzymał na całe dziesięciolecia. Jest ponadto autorem ścieżek dźwiękowych do kilku filmów, m.in. Heaven & Earth (za którą otrzymał prestiżową nagrodę Złoty Glob), The Soong Sisters i Shanghai 1920 (Once Upon a Time in Shanghai), a także anime Queen of Millenia i Ninja Scroll. Był wielokrotnie nominowany do nagrody Grammy, którą ostatecznie przyznano mu za album Thinking of You.
W 1992 wraz z gitarzystą Marty Friedmanem znanym z zespołu Megadeth nagrał album Scenes.

http://pl.wikipedia.org

Kitaro to też world music sięgające do japońskich korzeni. Często wykorzystuje w swoich utworach tradycyjne instrumenty bądź ich syntezatorowe imitacje. Na video: koncert z 1999 roku - An Enchanted Evening z którego narodził się album pod tym samym tytułem.

Mercedes Sosa~Solo le pido a Dios & Si se calla el cantor

Mercedes Sosa urodziła się 09 lipca 1935 w prowincji Tucumán, Argentyna. Dorastała w skromnym domu i pokochała artystyczny sposób wyrażania siebie. W czasach swojej młodości tańczyła i śpiewała, była też nauczycielką tańca.

W połowie lat 60-tych osiadła na stałe w prowincji Mendoza z mężem, muzykiem Manuelem Oscarem Matusem, gdzie odnowiła swoje artystyczne rodzinne korzenie. Następnie zadebiutowała w niezależnej produkcji pt rekord "Canciones con fundamenie "(Piosenki z Basis). Później udało jej się śpiewać po raz pierwszy w Cosquin Festival w 1967 roku, po dwóch wydanych albumach, zaczęła podróżować po świecie i promowała swoją twórczość w Miami, Lizbonie, Rzymie, Warszawie, Leningradzie , Kislovo, Gagri, Baku i Tifilis.

Od momentu, w którym rozpoczęła śpiewać, zaczęły się trudności dla władz wojskowych, które i to bardzo często naciskały tak, że jej piosenki były cenzurowane w Dzienniku radia.

Po aresztowaniu podczas koncertu w mieście La Plata, a także 350 osób na widowni, poszła na wygnanie do Paryża, a następnie, w 1980 roku przeniosła się do Madrytu.

Mercedes Sosa prowadziła intensywną działalność artystyczną na wygnaniu.

Kariera Mercedes Sosa jest bez wątpienia jedną znajbardziej udanych w historii argentyńskich artystów, zarówno w krajowych, jak i międzynarodowych, nie tylko z powodu jej muzyki, ale także jej przesłania pokoju, integracji międzynarodoweej, obrony praw człowieka, i integralności jednostki.

Zmarła w niedzielę, 4 października 2009 roku, w wieku 74 lat.

utwory w jej wykonaniu:

01.Najbardziej znany utwór - Solo le pido a Dios, Klip zawiera drastyczne zdjęcia.
02 Mercedes Sosa & Horacio Guarany (1972) - Si se calla el cantor

The World Music Expo, or WOMEX 2009~A Real Hang

Młody człowiek usiadł na podłodze i zaczął grać na instrumencie, który wyglądał jak krzyżówka stali, instrumentu perkusyjnego i latajacego tależa.

Okazuje się, że Hang został wynaleziony w Szwajcarii w 2000 roku. Tak to tylko dziecko w świecie instrumentów...

www.linktv.org

Cimarron~Quitapesares & La Tonada

Los Llanos Orientales są rozległymi równinami, które rozciągają się z Kolumbii do Wenezueli. Ludzie, którzy zamieszkują te mestizo sawanny nad wielką rzeką Orinoko są potomkami hiszpańskich osadników, afrykańskich niewolników i Indian.
Jest to kraj, gdzie muzyka towarzyszy przy codziennych pracach polegających na oporządzaniu bydła. Najbardziej uderzające jest uroczysty klimat muzyki tanecznej o nazwie joropo.

Cimarron jest najbardziej utalentowaną grupą Llanera w Kolumbii. Ci muzycy są zanurzeni w dźwiękach "Los Llanos", starają się badać i eksperymentować na bazie swojego bogatego dziedzictwa kulturowego przy jednoczesnym zachowaniu istoty tradycji.

www.eyefortalent.com

video:

01. Quitapesares
02. Cimarron & Ana Veyado: La Tonada

Runrig~In Scandinavia & Loch Lomond (Live)

Szkocka grupaRunrig powstała w 1973 jako trio w składzie: Rory MacDonald, Calum MacDonald i Blair Douglas. W nastepnym roku do grupy doszedł Donnie Munro. Po odejściu z zespołu Blair'a Douglas'a zastąpił go Robert MacDonald, który w 1986 roku umarł na raka. Zespół przeszedł wówczas sporą liczbę zmian personalnych, aż wreszcie ustalił się skład: bracia MacDonald, Munro, Peter Wishart, Iain Bayne i Malcolm Jones. Runrig gra własne wersje tradycyjnych szkockich utworów ludowych połączone z solidnym rockowym brzmieniem, zachaczającym niekiedy o rejony rocka progresywnego.
Zespół nie ukrywa swojej dumy i fascynacji celtycką kulturą i dziedzictwem. Zespół zdobył sporą popularność w Wielkiej Brytanii, a po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Chrysalis również w Ameryce. Stało się to za sprawą świetnego albumu :The Cutter and the Clan".

folkowa.art.pl
www.runrig.co.uk

video:

01. In Scandinavia
02. Runrig wykonuje nieoficjalny hymn, Loch Lomond na żywo przy Borlum Farm, Drumnadrochit, Loch Ness.

Kroke~Live

Kroke to w języku jidysz tyle, co Kraków. Nic więc dziwnego, że trio inspirujące się muzyką żydowską, od wieków w Krakowie obecną, przyjęło sobie taką właśnie nazwę.
Kroke jest obecnie najbardziej znanym polskim zespołem sięgającym po tradycje żydowskie, a wszystko to za sprawą wielu znakomitych koncertów i sześciu płyt, z czego ostatnią - "East Meet East" - grupa nagrała ze znanym brytyjskim skrzypkiem - Nigelem Kennedy.
Sami o swojej muzyce mówią jako o współczesnej kontynuacji wciąż żywej tradycji. Stare melodie są dla nich inspiracją do tworzenia współczesnych, czasem bardzo rozbudowanych aranżacji instrumentalnych. Z drugiej strony dość niewielkie instrumentarium powoduje, że muzyka Kroke pełna jest przestrzeni.

Skład zespołu:

Tomasz Kukurba - altówka, skrzypce, śpiew
Jerzy Bawół - akordeon
Tomasz Lato - kontrabas

folkowa.art.pl
www.kroke.krakow.pl


Vezi mai multe video din Muzica

Joanna Słowińska~Nie siadaj, nie gadaj, Kołysanka Jaszy & Doliny

Pieśniarka i skrzypaczka o niezwykłej charyzmie scenicznej, obdarzona silnym głosem, śpiewająca rzadko już używaną ludową techniką "głosu białego". Repertuar Joanny to m.in. dawne, tradycyjne pieśni polskie i słowiańskie, prezentowane w postaci archaicznej, jak też w dynamicznym, nowoczesnym brzmieniu, w nowych aranżacjach i wykonaniu zespołu złożonego z krakowskich instrumentalistów. Na koncerty Joanny składają się też inspirowane ludowością kompozycje współczesne do słów m.in. St. Wyspiańskiego, E. Brylla, A. Osieckiej - pisane częstokroć specjalnie dla niej przez Zygmunta Koniecznego. Jest też solistką wielkich form oratoryjnych jak: "Litania Polska" do słów ks. Jana Twardowskiego, "Serce moje gram" i "Noc listopadowa" do słów St. Wyspiańskiego z muzyką Zygmunta Koniecznego oraz oratorium "Golgota Świętokrzyska" i "Tu es Petrus" z muzyką Piotra Rubika do słów Zbigniewa Książka.
W roku 2004 Joanna została uhonorowana GRAND PRIX, Nagrodą Publiczności "Burza Braw" i Nagrodą Specjalną TV Polonia - Festiwalu Polskiego Radia "Nowa Tradycja", a w 2005 została laureatką Festiwalu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Grała na najważniejszych festiwalach muzyki folkowej w kraju i zagranicą (Niemcy, Francja, Szwajcaria, Włochy, Hiszpania, Dania, Szwecja, Białoruś, Litwa, Czechy, Macedonia).

Skład zespołu:
Joanna Słowińska – śpiew, skrzypce
Mikołaj Blajda – kontrabas, fisharmonia
Paweł Odorowicz – altówka
Jan Słowiński – altówka
Tomasz Wertz – instrumenty perkusyjne

folkowa.art.pl
www.slowinska.art.pl

video:

01. Nie siadaj, nie gadaj
02. Doliny - Live in Alchemia
03. Kołysanka Jaszy - Live in Alchemia

Dervish~Gypsies Tramps and Thieves & My Bride and I

Irlandzki zespół Dervish powstał w 1989 roku i założyli go muzycy, którzy spotkali się, by zarejestrować wówczas jeden album. W studiu spotkali się wówczas: Liam Kelly, Shane Mitchell, Martin McGinley, Brian McDonagh i Michael Holmes. Powstały wówczas materiał jest dziś znany jako płyta "The Boys of Sligo", album, który można określić jako pre-Dervishowy.
Po nagraniach muzycy zdecydowali się przez jakiś czas pograć jeszcze razem i tak powstał Dervish - jedna z czołowych obecnie grup grających irlandzkiego folka.
W 1991 roku szeregi zespołu wsparła wokalista Cathy Jordan, oraz skrzypek Shane McAleer. W tym składzie, rok później, grupa nagrała album "Harmony Hill". Kolejne lata to szeregi koncertów i następne, doskonale przyjmowane płyty. W 1994 roku był to album "Playing with Fire", w 1996 "At the End of the Day", 1997 koncertowy "Live in Palma", w 1999 "Midsummer’s Night". Dyskografię uzupełnia kompilacyjny album "Decade" wydany w 2001 roku.

Skład zespołu:

Brian McDonagh - mandola
Liam Kelly - flet, whistles
Tom Morrow - skrzypce
Shane Mitchell - akordeon
Cathy Jordan - wokal, bodhrán, kości
Seamus O`Dowd - gitara, skrzypce
Michael Holmes - bouzouki

folkowa.art.pl
www.dervish.ie

video:

01. Gypsies Tramps and Thieves
02. My Bride and I

Deaf Shepherd~Weary Fa Ye Uuncan Grey & A Four Pound Trout

Deaf Shepherd to jeden najbardziej utalentowanych młodych zespołów na scenie szkockiej muzyki folkowej. Ich płyta "Synergy" z 1997 roku jest wspaniałą wizytówką utalentowanego zespołu. Muzycznie porównuje się ich do Tannahill Weavers, będących również pięcioosobowym zespołem grającym tradycyjną muzykę. Deaf Shephard szczycą się dość widowiskową grą na dudach, gitarze, whistles i bouzouki. Nie ulega wątpliwości, że muzycy grając rzeczywiście się bawią. Na płytach przyciągają uwagę różnorodnością prezentowanej muzyki. dość melodyjnej i ciekawie aranżowanej. Wpływ Tannahill Weavers jest bardzo wyraźny.
Zespół dostał się do Dziesiątki Najlepszych podczas festiwalu Celtic Connections 2000.
Zespół koncertował w Polsce.

folkowa.art.pl
www.deafshepherd.com
video:

01. Weary Fa Ye Uuncan Grey
02. A Four Pound Trout

Anúna~Fionnghuala & Invocations of Ireland

Zespół Anúna zowstał założony przez Michaela McGlynna w 1997 roku w Trinity College w Dublinie. Jest to chór mieszany. którego repertuar opiera się w dużej mierze na muzyce celtyckiej. Dużą rolę w ich muzyce odgrywa pierwiastek sakralny. Nic więc dziwnego że chętnie koncertują w kościołach.
Nazwa Anúna, jak podaje zespół, pochodzi od staroceltyckiej nazwy "An-Uaithne", określającej ogólnie trzy typy dawnej muzyki celtyckiej: Suantrai - kołysanki, Geantrai - (wesołe) przyśpiewki i Goltrai lament.
W 1993 roku ukazał się ich pierwszy album - "Anúna", na którym udało się im połączyć muzykę dawną ze współczesnymi kompozycjami. Po nagraniu kolejnej płyty - "Invocation" z roku 1994 Anuna zwróciła na siebie uwagę producentów irlandzkiego show "Riverdance". Udział w tym show otworzył im drzwi przed międzynarodową publicznością.
Kolejne ich albumy (Omnis-1995, Behind the Closed Eye-1997, Deep Dead Blue-1999) zyskiwały zespołowi uznanie i fanów.
Zespół pojawił się w Polsce podczas festiwalu CELT 2000.

folkowa.art.pl

video:

01. Fionnghuala
02. Invocations of Ireland

Altai-Kai~Кара-суу (Родник), Алкыштар (Благословение) & Комузым, ойно, ойно (Играй, играй, мой комуз)

Zespół Altai Kai powstał w 1997 roku aby rozwijać Altaiską tradycyjną kulturę. Altai Kai zdobył nagrodę UNESCO (2001, Usbekistan, 3d na krajowym festiwalu "Shark Taronalari"), złoty medal gry Delphos (Moskwa 2000), złoty medal na międzynarodowym festiwalu gardła śpiewając "oddech Ziemi (Ułan Ude 2005 г. )
Altai Kai odwiedził Rosję, Kazachstan, Kirgistan, Usbekistan, Ukrainę, Mongolię, Polskę, Republikę Czeską, Niemcy, Finlandię, Austrię, Norwegię, Szwajcarię, Turcję, USA, wziął udział w wielu programach TV.
Altai Kai pracuje obecnie nad nowym projektem w Czechach z zespołem młodzieży "Roman", "Gradishtan" Ensemble i Czech State Simphonic Orchestra, orzeźwiający to repertuar, doskonałe opanowanie gardła.

Producent i menedżer to Urmat Yntaev, założyciel AltaiKai, ideolog śpiewu. W 1997 roku utworzył essemble "Karty-Kaan" w Ulagan, Republice Ałtaju, w 2000 roku przemianował ją na Altai Kai. altaikai@ngs.ru

Muzycy:

Solunai Sapysheva, Sarymai Urchimaev, Akchin Amyr.

Altai Kai albumy:

"Where Altai is in Rise", musical traditions of Altai people, 2002.
"Attar" Emil Terkishev's solo album, 2003.
"Khan Altai", 2005 г. "Altain", Sarymai Urchimaev's solo album, 2005.
«AltaiKai remix», 2006 г.
«AltaiKai 21 century», 2005 г.
«AltaiKai», recorded in USA, 2006 г.
«AltaiKai 21 century. 2nd version», 2006 г.
"Ulu Kaan" 2009 Urmat Yntaev solo album. Styles of throat singing.
More about albums
You can buy Altai Kai albums from TA-MUSICA

www.altaikai.narod.ru

video:

01.Кара-суу (Родник)
02.Алкыштар (Благословение)
03.Комузым, ойно, ойно (Играй, играй, мой комуз)

Ale Möller Band~Alagi Falou, Yati & Bail

Założycielem i liderem grupy jest szwedzki multiinstrumentalista Ale Möller, czołowa postać szwedzkiej tradycyjnej muzyki folkowej.
Swoją karierę muzyczną rozpoczął - zainspirowany twórczością Clifforda Browna - od jazzu i gry na trąbce. Wpływ na zmianę jego zainteresowań miał grecki muzyk Christos Mitrencis, którego spotkanie zaowocowało u Möllera pasją do greckiej muzyki i nowego instrumentu – bazuki. W następnych latach koncertował z grecką orkiestrą w Grecji, poznawał kulturę tego kraju, a przez współpracę z greckimi muzykami (m.in. kompozytorem Mikisem Teodorakisem) wzbogacał swoje umiejętności. Rosnące przekonanie, że siła greckiej muzyki tkwi w odniesieniach do własnej historii skłoniło go do powrotu do Szwecji i odkrywania własnych korzeni.

W roku 1980 przeprowadził się do regionu Dalarna (Szwecja), gdzie odkrył mistrzów gry na tradycyjnych, ludowych skrzypcach. Dziesięć lat poświęcił na naukę tradycyjnych pieśni i muzyki oraz na poznawanie kultury tego regionu. Równocześnie podjął pracę nad dostosowaniem utworów skomponowanych na ludowe skrzypce do bazuki. Ale jako główny instrument obrał mandolę, którą dostosował do wykonywania charakterystycznej szwedzkiej muzyki ludowej.

[...]

Przez ostatnie lata główny cel jego rozwoju skupił się na współpracy z muzykami wywodzącymi się z różnych kultury i tradycji. Wraz z Jonasem Knutssonem utworzył w 1998 r. w Stockholm Folk Music Big Band – zespół złożony z 14 muzyków pochodzących z różnych stron świata.
Na takiej współpracy bazuje również Ale Möller Band – zespół złożony z wielobarwnej grupy muzyków zakorzenionych w różnych kulturach muzycznych. Muzyka zespołu zawiera skandynawską melancholię, greckie i senegalskie wokale, perkusję rodem z Ameryki Łacińskiej i wiele innych. Jest bardzo ekspresyjna i dynamiczna, jednocześnie pełna dowcipu, fantazji i humoru.

Ale Möller komponuje także muzykę do filmów i spektakli teatralnych.

Skład Ale Möller Band:

Ale Möller
Maria Stellas - tancerka i piosenkarka pochodzenia szwedzko-greckiego
Mamadour Sene – piosenkarz i akrobata z Senegalu
Magnus Stinnerbom – mistrz fidla z regionu Värmland
Rafael Sida Huzar – perkusista z Meksyku

folkowa.art.pl
www.alemoller.com

video:

01. Alagi Falou
02. Yati
03. Bail

Özlem Özdil~Uzakların Türküsü & Şelpe

Tureckie pieśni ludowe są jej pasją. Jest to jej nadzieja i płacz. Ten krzyk czasami wyraża się w autentycznej muzyce ludowej, innym razem w kompozycji tkanin motywem z Anatolii.

Poprzez namiętne głosy dawnych odtwórców muzyki ludowej, a także dynamikę nowych wykonawców na scenie, styl życia i tradycyjne wartości kulturowej Anatolii znajdują wyraz we współczesności. Özlem Özdil jest doskonałym przykładem tego dla młodych talentów, jej instrument i głos, wlały serce i życie do muzyki ludowej.

Özlem Özdil urodziła się w 1979 w Hanowerze, Niemcy. Jej pierwszym nauczycielem był ojciec, Dursun Özdil.

Łącząc w sobie tradycję otrzymaną z przeszłości z rzeczywistością i wartościami teraźniejszości,jest głęboko zakorzeniona w tradycji pokoleń. Jej odpowiedzialność za podtrzymanie tradycji jest odczuwalna przez wszystkich artystów ustnego jej przekazywania. Ten punkt widzenia wymaga stałej odnowy ze strony artysty. Dla tego Özdil od czasu do czasu jeździ do Turcji.

Dwa aspekty szczególnie wyróżniają się w muzyce Özlem Özdil: jej głos i interpretacja, które przekształcają wszystkie jej piosenki w krystalicznie czystą ekspresję smutku, radości i miłości, przy jej umiejętności jako wykonawcy na bağlama.

Spędza godziny w praktyce, i nieustannie dąży do odkrycia czegoś nowego w każdym nagrywanym dźwięku i w każdym z mistrzów których słucha, jakby chciała powiedzieć: "moja podróż z bağlama nigdy nie została zakończona i nie będzie miała końca". Wskazuje to na jej determinację i szczerość...

www.ozlemozdil.com

01. Uzakların Türküsü
02. Şelpe - popis umiejętności Özlem Özdil

Carrantuohill~The Great Song of Indifference, Grobla Olbrzyma & Between

Grupa CARRANTUOHILL istnieje od 1987 roku. Wykonuje zarówno tradycyjną muzykę celtycką rodem z Irlandii i Szkocji, jak i własne opracowania aranżacyjne oparte na "celtyckich korzeniach". Wykorzystuje przy tym bardzo stylowe instrumentarium (skrzypce, uilleann pipes, bouzuki, cittern, bodhran, flety, tin whistles, akordeon, mandolina, gitara akustyczna) poszerzając brzmienie o instrumenty perkusyjne, klawiszowe oraz gitarę basową.

Seamus Heaney - irlandzki poeta, laureat Nagrody Nobla w 1995 r. - po kilku spotkaniach z zespołem, stwierdził: "...nieoczekiwanie poczułem się jak w domu podczas spotkania z zespołem Carrantuohill, polskimi muzykami grającymi irlandzkiego jiga i reela w takim stylu i z takim szelmostwem, że nawet Irlandczycy nie zrobiliby tego lepiej."

www.carrantuohill.art.pl

skład zespołu:

Adam Drewniok - gitara basowa
Zbigniew Seyda - buzuki, cytra, mandolina, gitara akustyczna
Marek Sochacki - instrumenty perkusyjne i klawiszowe
Dariusz Sojka - akordeon, uilleann pipes, flety, tin whistles, bodhrán
Maciej Paszek - skrzypce
Bogdan Wita - gitara akustyczna

video:

01. Carrantuohill & Robert Kasprzycki - The Great Song of Indifference
02. Carrantuohill & Reelandia - Grobla Olbrzyma
03. Carrantuohill & ZPiT Śląsk & Celtic Senses - Between

Neli Andreeva~Да л' знаеш & Malka Moma

Nellie Andreeva (Folk Singer Nellie Andreeva) ma 30 lat. Urodziła się w środkowych górach Rodopy - Narechen. Odkryła, że śpiewanie jest jej prawdziwym powołaniem; grała też na fortepianie i gitarze. W 1996 r. Nellie została w Sofii i jest zaangażowana w słynnej "Philip Kutev Ensemble", gdzie obecnie jest pierwszą solistką...

01. Да л' знаеш
02. Malka Moma

Piknik Indiański, Milikowice (19.07.2008)

19 lipca 2008 r. w Milikowicach powstała mała indiańska wioska. Samorządowy Ośrodek Kultury i Biblioteka Publiczna wspólnie z sołectwem wsi zorganizował imprezę dla mieszkańców, podczas której wszyscy uczestnicy mieli szansę poznać różne aspekty życia indian Ameryki Północnej.
Zarówno dzieci jak i dorośli mogli spróbować swoich sił w strzelaniu z łuku do tarczy, wziąść udział w rywalizacji na równoważni Szoszonów czy też upolować "bizona. Dla dzieci przygotowano także stanowisko, na którym piękne squaw malowały barwy wojenne na twarzach małych wojowników.
Można było obejrzeć oryginalne wyroby rzemieślnicze oraz posłuchać ciekawych opowieści związanych z kulturą indian północnoamerykańskich.
Najatrakcyjniejszym punktem imprezy były jednak pokazy tańców etnicznych, w których wzięli udział także widzowie. Na pikniku bawiły się całe rodziny, a podczas całego popołudnia park w Milikowicach odwiedziło około 300 osób.

Pokaz tańców etnicznych w wykonaniu grupy Preria podczas Pikniku Indiańskiego, Milikowice



info

Бинка Добрева (Binka Dobrewa)~Ще ходя, мамо, на гурбет, Daniova Mama

Binka Dobrewa urodziła się dokładnie 50 lat temu w miejscowości Rosa w regionie Jamboł. Miejscowość leży w szerokiej dolinie tracki. Stamtąd wywodzi się wielu wybitnych artystów. Jednym z nich jest Binka. "Byłam bardzo młoda, kiedy zaczynałam śpiewać. Wygrałam na wszystkich ludowych i regionalnych konkursach i moim jedynym wówczas marzeniem było dostanie się na studia w szkole folkloru ", mówi Binka Dobrewa.
Zaczęła studia w szkole folkloru w miejscowości Kotel w centrum północnej Bułgarii. Ukończyła wydział folklor Akademii Muzyki i Tańca w mieście Plovdiv w południowej Bułgarii. Od 1988 do 1990 roku śpiewała razem ze śpiewaczkami ludowymi Nadką Karadzovą i Boyką Prisadova z Państwowego Zespołu do tańców ludowych. Później została przyjęta do chóru "The Mystery Bulgarian Voices".
"Mieliśmy wiele koncertów w dalekich krajach", mówi Binka Dobrewa. "Kiedy śpiewamy, ma miejsce cud - publiczność wstaje bez zrozumienia tekstu. Ludzie oklaskują nas z pasją. Jestem zaszczycona, że mój spektakl "Matka Dan" jest bardzo często wzywany na bis. Jest to utwór dramatyczny, w którym staram się wyrazić uczucia matki, która zmuszona jest wychowywać swoje dzieci bez ojca".
Bez wątpienia talent do śpiewania Binki Dobrewej rozkwitł z chórem "The Mystery Bulgarian Voices", który został nominowany do nagrody Grammy.
Codzienny harmonogram Binki Dobrewej jest bardzo zajęty. Obecnie pracuje nad kolejnym albumem. Jest również nauczycielką śpiewu ludowego w gimnazjum w Sofii. W czerwcu 2010 r., w miejscowości Rosa, odbył się pierwszy konkurs "Pieśni z Binką Dobrewą".

info